با فروتنی واحترام به محمد حسین پور معصومی
شهر بودو
میم نداشت صفحات خاکی اش
شبها پشت پنجره آه میگذاشتیم که بتابد
شهر بودو
یکی که نوشته بود از آنسوی پل
یک کتاب که هیچ فصلی نمیخورد
اما از (مرد) ؛ تنها (رد) ی به جا مانده بود
قهرمانان در اوراق زرد
کوچه به کوچه خوراک موش شدند
چقدر مسافر رفت و برنگشت
اما میم از سرانگشتت افتاد روی مه پنجره
ماه چشم باز کرد
روی زمین ریخت پاییز
و تمام شهر در خطوط نانوشته سُر خورد
به سمت پلی که باید میشکست
پایین پل نوشته بود
امضا : میم نقطه پاییز
دو شعر تازه یکی برای همه ... دومی برای خودمان... و سومی از زبان من
۱- به همه ی جام که جهانی نشد مرد بدبخت هیچ روز نامه ای نداشت نیامد ننوشت که عکسی از گلهایش داشته باشد یادش به جایی دور می گفت هی: (به سلامتی ایران داغ کردم امشب همان ویران کوچکم در کوچه های خراب برلین در کوچه های خراب برلین که نمی شد گل کوچک بزنیم به لبانت ایرانم داغ کردم به سلامتی ایرانم) مرد بدبخت هیچ روز نامه ای نداشت نیامد ننوشت یک روز ساده به خانه نرسید پشت پرده های دیشب جا ماند مست توی یکی از کوچه های خراب برلین سرکشید جامی را که جهانی نشد هیچ جا از او ننوشتند مرد بدبخت هیچ روز نامه ای نداشت نیامد ننوشت ۳- با احترام و فروتنی به مانا نیستانی: بیا حداقل شمعهایت را فوت کن روشن کردن این شعر با من تولد و آهنگ و شعرش هم یادم رفته بود ممنوع شده ای... پس قرار شد با همه ی بی سیاستی ام شعر عاشقانه بنویسم: برای تو یک نی کم است یک نیستان می زنم من که نی ستانی ... من که نی....می... ز..... د ..... م من که نی هی نی هی هی هی من که چوپان هم باشم ابرها را با چوب نمی زنم... باتون گذاشته اند برای زدن.... من که هی نی هم نمی .... ز.... د....م.... یکی هی نی ستانی بود یکی هی مانا نیستانی بود یکی نبود و یکی بود که همه ی نی ها میله های راه راه شد و شعر با زندان ترین میله ها تمام شد ۳- من من حتمن خیلی شاعر بود... خیلی نوشت.... آنقدر که در هر ورق هر شعری که خواندم.. با نحو زبان در اولین شخص من بود
از خودکارم که شعری برایت گریست
حتی چشمی که مینویسم
نقطه
نقطه
نقطه
برای تو میگرید!
می بینی!
کلمات دوره ام کرده اند
مرا به تخته سیاهی می برند که می گفت آب یک بخش است
اما تو همه آبها را بخشیدی
حتی نقطه اشکهایی که از چشمهای متن فرو رخت
تا شعری گریه کرده باشم
حتی حالا که جوهری ندارم
برایت پرنده ای می نویسم
به نام کوچک خودم
که آشیانش آغوش مهربان توست
من نگران آن پنجره ام که ساعت پرنده باز میشود
آب می شود
دانه می شود
درست ساعت پرنده
آن وقت که من پرنده ای برایت می نویسم
و روبروی پنجره ات
آب و دانه میچینم
من که آدم پر حرفی نیستم فقط تنم به تن دوستان خورده.... اما این دو را بی مقدمه نتوانستم بگذارم: یکی برای تو ... دوکی برای دیگری
اول برای تو:
| یک داستان تازه از شعر | |
|
جایی از داستان تو گیرم شهری که این همه خیابان دارد فصلی که باید ... پاییز روی زمین بیافتد کنار خیابانی هی پیادرو هستم که معلوم نیست اصلن نیست باید رفتن را از باد بردارم شاید به برگه های بعدی برسم شاید من.... که با د د د د د بی که از این همه برگ باشم بی که من روی زمین بیافتم بی که این سطر ها معجزه کنند اصلا تقویم را باز کن شاید باد بیاید تا داستان فصل دیگری بخورد....
دوم برای ی. رویایی: میم که از لب ریخت سلا.... در انتها جا ماند...م مثل میم جیم شدم بیا برای نحو ... حرف تازه ای بیاور... لا اقل به صرف شعر و لب |