غزل آبکی بی ادعا

  چند روز بعد از کرمان به مشهد رفتیم همه ی بچه محل های تهرانی ام جمع شده بودند همسایه عزیزمون مجید سعدآبادی ... محسن رزوان گل... محمد حسن خندق آبادی عزیز ... ( جای خالی حبیب محمدزاده)... مجید اسطیری (رفیق خاورانی مان) ... و شاعران مطرح و خوبی که شعرهایشان باعث میشود خجالت بکشم یک غزل به این سادگی برایشان بنویسم ... منظورم دقیقن سید مهدی موسوی ... مونا زنده دل... زهره جعفر زاده ... فاطمه اختصاری... و ماندانا ابری... و بسیاری از دوستان که این روزها کارهایشان در غزل باعث میشود من جددن خجالت بکشم پستی را آپ کنم ... آن هم با یک غزل آبکی... جددن این جند وقته غزل های خوبی خوانده ام... (اگه باور نمیکنید سری به وبلاگ همین دوستان بزنید به عنوان مثال به وبلاگ خانوم جعفر زاده)  ولی من این غزل را  آبکی نوشتم نمی خواهم بدانید که منظور من از آبکی چیست... معمولن وقتی که کاری زیادی حالم را بگیرد... اما شما هر جوری دوست دارید حساب کنید... اما من به نوشتن این غزل آبکی همانقدر احتیاج داشتم که به آب (همیشه نمیشود آوانگارد و پست مدرن بود) :

            این ماه مرده ست و به روی آب خوابیده ست

         آرام؟ نه ...  با موج ها بی تاب خوابیده ست 

         یک شب خدای آسمان ها بود و ... حالا نیز

         غرق لجن در گوشه ی مرداب خوابیده است

         فرقی ندارد   (مرده  یا  زنده)   زمانی که ...

         روز و شبش را تا ابد در خواب... خوابیده ست

         من سرنوشت بی سرانجامم من آن ماهم ...

         ماهی که دور از سایه ی مهتاب خوابیده ست

         من ماه مردابم...  ولی  مهتاب  آن بالا ست

         در آسمان دور از من و این آب خوابیده ست