ویژه نامه پدرام ابراهیمی

 

ویژه نامه پدرام ابراهیمی

    بعضی عکاس ها را بیشتر از عکس هایشان دوست دارم و پدرام یکی از آنهاست. عکاسانی هستند مثل کورش ادیم مثل مینا مومنی مثل پدرام عزیز... آنها با همین دوربین معمولی که درگیر گزارش بی کم و کاست حقیقت است، تخیل می سازند تاویل می آفرنند. میخواستم بنویسم که برخی عکاسان شاعرند. اما حقیقت این است که هنر دارای گوهری یکانه است و آفرینش اخصاص به شاعر یا عکاس ندارد. اما نام مرا همواره با شعر شنیده اید (و البته یک تجربه فیلم سازی که خداکند به سینماگران بر نخورده باشد) من هم عادت کرده ام با همان نشانه شناسی ها به سراغ عکس یا هر هنر دیگری بروم. روزی یکی از دوستان موسیقیدان اعتراض بسیاری به هنر شعر داشت و موسیقی را به مراتب هنریتر مدانست. او نشانه های شعر را تنها کلمات میدانست و نشانه های موسیقی را نت ها. مدعای او معنا مندی و سوی مندی کلمات بود و این معنا مندی را مزاحم خلق هنری میدانست و برعکس نت ها ی فاقد معنا را نشانه های بی بدیل و بی همتا برای آفرینش هنری می دید. اما حقیقت آن است که نشانه های شعر و آثار متنی فراتر از کلمات سوی مند و معنامند است. نشانه های شکلی و ساختار و فرم حاکم بر اثر، با برجسته سازی ها و هنجار شکنی های جدید ، کلمات معنا مند را خالی از معنای کهن خود میکنند و معنایی دیگرگون به آنها میدهند و جهانی درون متن متفاوت از جهان بیرون متن می آفرینند. من نیز تا مدتها میپنداشتم که عکس به دلیل گذارش عینی و تخلف نا پذیر واقعیت در جهان بیرون شاید مایه هنری کمی داشته باشد. اما عکس نیز با نشانه های خاص گرافیکی و بصری خود جهانی درونی میسازد که با جهان بیرون عکس کاملا متفاوت است. 

    آیا در جهان بیرون عکس میتوان ابن گونه تصاویری یافت. جهان این عکس ها دارای منطق هنری میباشد و هنجار شکنی ها و برجسته سازی ها جهانی دیگر در عکس آفریده اند. جهانی که همانقدر وارونه است وارونه به نظر نمیآید. همانقدر که بر روی آسفالت و بر کف زمین است از آسمان و انعکاس در آب بهره برده است... 

 

    بارها به درکه رفته اید ولی آیا میتوان اثری هنری آفرید تا تمام درکه د و تمام خاطرات شما را به فرا متن ذهنیتان بکشاند و دارای این مقدار تاویل باشد. درکه همین روستای دلپذیر با کوچه پس کوچه هایی که صبح ها ی زود بالا میروند و به دره های خلوت و رازآلود زمستان فرومیریزند... یادم نمی آید در این کوچه پس کوچه ها چند شعر نوشتم اما انگار با همیت کوچه گپ زده باشم شاید جای پا هایم را بتوانم هنوز پیدا کنم که از پل گذشته اند...

 

    در شعر امروز شعر هایی هستند که به شدت از سادگی بهره برده اند در این شعر ها شاعران باید بسیار شاعر باشند تا بتوانند از نثر نوشتن رهایی یابند. بله بر خلاف سادگی در بیرونه اث اینگونه شعرها درای پیچیدگی های درونی هستند و برخلاف تصور عامه نوشتن اینگونه آثار بسیار سخت تر از نوشتن شعر هایی ست که در بیرونه ی زبان نیز برجسته سازی و هنجار شکنی فرمیک پرداخته اند. عکس هایی هم هستند که با سادگی بیش از اندازه اما هوشمندانگی عکاس همراهند. این عکس در عین سادگی از هوشمندی عکاس وتاخیر معنای هنری برخوردار است

به چند عکس دیگر توجه کنید تا بیشتر با آثار پدرام ابراهیمی آشنا شوید: 

 

 

 

 

با آرزوی موفقیت برای پدرام ابراهیمی

محمد حسین ابراهیمی